Deel 2 In Spanje schijnt áltijd de zon! (En España siempre brilla el sol)

Februari 2022

Menno was tijdens het fietsen ongelukkig ten val gekomen. Hij was uitgegleden in een bocht op een van de routes langs de kust waar het wegdek nog wat ijzig was. Het was februari en we hadden nachtvorst en tja.. ook dát is de Costa Brava.

In januari was Menno gestart met het trainen voor een fietstocht van Nederland naar Spanje die hij samen met een vriend/fietsmaat in april zou gaan maken. Een tocht van ruim 1.500 kilometer waar ze ongeveer twee weken over zouden doen. De ochtend van de val zag ik Menno met de fiets aan de hand onze ’rampa’ (steile oprit) op strompelen. Ik wist direct dat dit ‘foute boel’ was. Hij had zichtbaar veel pijn dus stapten we direct in de auto en reden rechtstreeks naar de Clinica in Girona, op zo’n drie kwartier rijden van Begur. Daar werd zijn schouder en arm door een bezorgd kijkende eerste-hulp-arts gefixeerd en kreeg hij pijnstilling in zijn bil gespoten. We konden direct door voor het maken van foto’s en een CT scan. Na ruim een uur wachten bleek dat hij drie ribben gebroken had en een scheurtje in zijn schouderblad. Heftig, maar volgens de arts was er een geluk bij een ongeluk. De breuk zou met absolute rust herstellen en dus was er geen operatie nodig. Na wederom een pijnlijke autorit moesten we thuis even bijkomen van deze forse tegenvaller. Want behalve de voorbereidingen op de fietstocht kwamen nu ook de geplande winterklussen in en rond het huis stil te liggen. De nachten die volgden waren lang en vervelend omdat Menno niet op zijn rug of schouder kon liggen. Hopelijk werd de pijn snel minder. Het was inmiddels duidelijk dat de fietstocht wéér uitgesteld moest worden. Een jaar eerder kon de tocht ook al niet doorgaan vanwege de strenge Corona maatregelen. De teleurstelling was groot. Zijn fietsmaat kwam met zijn partner een grote fruitmand brengen en gelukkig nam hij het sportief op. Het kwam hem ook niet zo verkeerd uit. Hij had door een grote verbouwing aan zijn huis in Calonge nog niet zo veel kunnen trainen als hij had gewild. “Maar volgend jaar gaat de fietstocht zéééker door!” verzuchtte de mannen. Net zo zeker als dat in Spanje áltijd de zon scheen..

“Hoe is het weer ‘s winters aan de Costa Brava?”, vroegen veel mensen ons. Nou, je zou het misschien niet verwachten, maar het klimaat in de winter was best zacht. Door de bescherming van de bergen aan de ene kant en de Middellandse Zee aan de andere kant, hadden wij een microklimaat met aangenaam zacht winterweer. En met de zon erbij voelde het direct lenteachtig aan. Totaal anders dan bijvoorbeeld in de regio Madrid waar het echt koud kon worden of in het noordwesten van Spanje. Februari was de koudste maand van het jaar, maar de temperaturen 's nachts kwamen zelden onder de nul graden. En ondanks dat we toen nog niet wisten dat de energiekosten een paar maanden later pas écht zouden gaan stijgen, hielden we in de wintermaanden rekening met flink hogere energiekosten. Want met minder zonuren en lagere temperaturen leverden onze zonnepanelen helaas weinig op. Een andere vraag die steevast werd gesteld was: “Missen jullie je familie en vrienden niet?”. Natuurlijk, maar gelukkig komen zij regelmatig bij ons op bezoek en dan hebben we ook écht tijd voor elkaar. Daarnaast gaan we een paar keer per jaar naar Nederland en we video bellen veel. “Missen jullie de Nederlandse TV programma's niet?”. Nee totaal niet! We streamen de NL programma’s die we niet willen missen via apps met de Google Chromecast. “Jullie zullen toch wel iéts van Nederland missen? Ja, de hagelslag. En dan kwam de eigenlijke vraag die veel mensen dachten maar men vaak niet durfde te stellen: “Als jullie geen gasten hebben, wat dóén jullie dan de hele dag?” Nou, we verveelden ons nooit. We waren nog steeds druk bezig met het geleidelijk aanpassen van ons huis en de tuin, om die helemaal aan te laten sluiten bij onze (Mediterraanse) duurzame manier van leven. En daarnaast natuurlijk het onderhoud dat we zoveel mogelijk zelf deden. We hadden boven in onze tuin een 'gazebo' gebouwd, compleet met buitenkeuken, elektra en stromend water en een jeu-de-boules baan aangelegd. Onze gasten maakten hier tijdens hun verblijf veel gebruik van. Verder waren we bezig de Spaanse taal en de Catalaanse gewoontes te leren en we hadden salsa danslessen genomen. Ook zochten we steeds naar nieuwe schilderplekjes, wandel- en fietsroutes, bodegas, markten en interessante en verrassende culturele evenementen. En dan waren er nog de vele administratieve zaken die ook veel tijd in beslag namen.

De wintermaanden waren ook ideaal voor lange wandelingen. Over een oud smokkelaars pad (Camí de Ronda) direct aan de Middellandse zee of door het bosrijke heuvelachtige natuurgebied van de Gavarres. Er was altijd wel ergens een plekje onderweg voor een drankje onder de Spaanse winterzon. Een prima manier om in beweging te blijven nu Menno zijn arm in een mitella had. Zo wandelden we in januari met onze eerste gasten, en tevens goede vrienden, en een paar weken later met een oud collega die samen met haar man bij ons B&B hadden geboekt om de carnaval in Brabant te ontvluchten. Tijdens het wandelen haalden we mooie herinneringen op en genoten we van elkaars gezelschap. Kort daarna kwamen onze dochters met vriend en een vriendin naar Begur. Ook met hen bezochten we wandelend bijzondere plekjes in de omgeving en speelden we ’s avonds spelletjes bij de houtkachel. De winter was een rustige periode aan de Costa Brava. De schouder en ribben van Menno herstelden langzaam, maar volgens plan. Het zou alleen nog wel even duren voordat hij weer op de fiets kon stappen.

Op een mooie ochtend eind februari werd ik wakker en de lucht wemelde van de kwetterende leeuweriken. Ik hoorde de koekoek in het bos onder ons huis en zag de prachtige hop moeizaam van perceel naar perceel op en neer hoppen. De vogels vrolijkten na de kou de bossen en de heuvels met mediterrane huizen op. De kleurrijke bloemen tegen onze rots bij de rampa kwamen weer in bloei. Allemaal tegelijk. En dan was er nog iets wat we nog niet eerder hier hadden gehoord; kikkers! Elke nacht begonnen ze te kwaken maakten een hels kabaal. Dit gekwaak zou enkele maanden later naadloos overgaan in het getrjirp van de krekels. Je voelde dat de winter op zijn einde liep. En als ik in de agenda keek, beloofde het een druk jaar te worden met veel gasten. Wel moesten we er onze eerste gasten nog even op wijzen dat we in het vroege voorjaar nog regelmatig een trui droegen, ’s avonds de kachel aan hadden, nog geen rosé dronken en nog winterkost aten én dat in Spanje echt niet altijd de zon scheen.