Deel 8 Follow that dream! (Sigue el sueño)

Zomer 2020

Ik zat snikkend bij het politiebureau in Sant Feliú. Mijn geboortedatum stond wéér verkeerd op het officiële document. Ze hadden de fout gewoon klakkeloos overgenomen en niet geverifieerd aan de hand van mijn paspoort. Het kaartje lag klaar op de desk en de moed zakte mij in de schoenen. De hele procedure moest volgens de dienstdoende agente opnieuw in gang worden gezet via het politiebureau in Girona. De paniek in mijn ogen was kennelijk dermate groot dat de agente besloot om ter plekke het euvel op te lossen. En dus ontvingen we op 25 mei 2020 (bijna een jaar na onze verhuizing) éindelijk onze ‘carte verde’ en waren we resident in Catalonië.

We waren toch enigszins teleurgesteld want het groene kaartje waar we zo verlangend naar hadden uitgekeken bleek een dun papiertje ‘een vodje’ in het formaat van een bankpas. Maar voor ons heel belangrijk. Want alleen buitenlanders die met dit kaartje officieel konden aantonen dat ze in Spanje woonden, mochten tijdens de lockdown Spanje binnenkomen. En dus konden wij hiermee eindelijk naar Nederland afreizen. Het origineel werd goed opgeborgen in onze kluis en een kopie werd door ons gelamineerd en in onze portemonnee gestopt.

Van Jon, die het overzetten van onze auto op Spaans kenteken zou regelen, hadden we inmiddels te horen gekregen dat er ook nog een certificaat voor de keuring van de trekhaak moest worden afgegeven in Zaragoza. Dit formulier moest afkomstig zijn van de officiële Landrover dealer. “Hier kon wat tijd overheen gaan” zei Jon. Moedeloos werden we van al die regeltjes en bijbehorende formulieren en modellen. Zeker nadat het dashboard van onze Landrover door de garage in Begur was opengemaakt en er op dat moment helemaal geen probleem bleek te zijn met de airback waarvoor de auto de vorige keer in Zaragoza was afgekeurd. Dus leek de hele exercitie nogal nutteloos te zijn geweest.

Maar als de nood het hoogst is, is de redding vaak nabij. De auto werd, na een rit van 900 kilometer in één dag op en neer, in Zaragoza goedgekeurd en konden we uiteindelijk met het keuringsbewijs het definitieve kenteken voor de Landrover in het nabij gelegen Palamós ophalen. Helaas waren op dat moment de Coronamaatregelen in Spanje nog behoorlijk streng. Reizen buiten de provincie was bijvoorbeeld niet toegestaan. Uiteindelijk pakten we half juni het vliegtuig naar Nederland waar we na een half jaar van alleen maar ‘beeldbellen’ met familie en vrienden weer lijfelijk konden afspreken en gezellig bijkletsen.

Door het wegblijven van gasten vanwege de corona pandemie ging de zomer van 2020 maar langzaam voorbij. De hele maand augustus verbleven we uiteindelijk in Nederland waar we mijn moeder hielpen bij het herstel van haar heupoperatie en bij de verhuizing van onze oudste dochter met haar vriend. Ook was deze rustige periode voor ons een reden om nog eens goed te kijken naar ‘ons bedrijfsplan’. Zouden mensen nog wel als groep op reis willen gaan? Wij waren niet het slag mensen dat hun ideeën tot in detail op papier zette alvorens aan de slag te gaan, maar ons plan moesten we wel op een aantal uitgangspunten aanpassen. En gelukkig beschikten we over voldoende reserves om eventueel de eerste aanloopproblemen het hoofd te kunnen bieden. Voorop stond dat we geen ‘normale’ bed en breakfast wilden zijn. Wij wilden het verschil maken door onze gasten de Costa Brava te laten beleven. Bovendien vonden we het enkel en alleen bieden van een bed en een ontbijt onrecht doen aan onze prachtige omgeving. Er viel hier zoveel meer te ontdekken dan alleen de prachtige stranden. Menno zou fiets- en wandeltochten organiseren en ik zou het organiseren van schilder- en cultuurvakanties voortzetten. Daar kwam nog bij dat ik ronduit een hekel had aan huishoudelijke klussen. Dus dagelijks poetsen, strijken, stofzuigen en wassen was totaal niet mijn ding. Maar door de pandemie (het C woord wil ik eigenlijk niet meer gebruiken) waren we genoodzaakt met een andere blik naar onze activiteiten te gaan kijken. ”Een ondernemer loopt niet weg voor nieuwe uitdagingen”, hielden we elkaar voor. Én “flexibiliteit was our middle name!”. Dus aarzelend voegden we ‘bed en breakfast’ toe aan onze bedrijfsactiviteiten. En daar hoort het poetsen en schoonmaken van de kamers en de badkamers nu eenmaal bij.

Er ontstond die zomer voor ons nóg een nieuwe activiteit. Menno nam vakantiegangers mee voor een fietstocht. Mensen die ondanks het negatieve reisadvies het toch hadden aangedurfd om naar hun vertrouwde vakantieadres aan de Costa Brava te komen. Voor dag en dauw stapten ze met Menno op de fiets en ontdekten op een sportieve manier nieuwe plekjes. Onderweg deelde Menno leuke “Wist je dat…?” met de mensen. En tijdens de koffie stops vertelde hij mooie anekdotes over de plekjes waar ze voorbij waren gekomen. De mensen genoten van de verhalen, het fietsen over smalle paden langs de kust, tussen de druivenstruiken, olijf- en fruitboomgaarden en door de middeleeuwse dorpjes. Enthousiast keerden ze terug naar de camping en deelden hun ervaring met andere campinggasten. Met als gevolg dat Menno vaak dezelfde dag nog een nieuwe aanmelding kreeg voor een fietstocht. Niets is sterker dan mond-tot-mond reclame, zo bleek maar weer. En ook de lokale fietsverhuurder was blij met de nieuwe clientèle.

We leerden nieuwe mensen kennen en er ontstonden nieuwe vriendschappen. Tijdens de harde lockdown was er een goed contact met de buren ontstaan. En dat was zeker tijdens deze pandemie heel belangrijk. Onze onderbuurman Pepe was een zachtmoedige Spanjaard. Pepe was niet zijn echte naam. Officieel heette hij José. Het viel ons op dat de Spaanse mannen en vrouwen vaak officieel een voornaam hebben maar in de dagelijkse omgang anders genoemd worden. Pepe was dus zijn koosnaam (apelativos cariñosos) afkomstig van de initialen Pater Putativus (P.P.) en stond voor Heilige Jozef (San José). Pepe had een klein aannemersbedrijf gespecialiseerd in prachtig authentiek Catalaans metselwerk. Neus, zijn vrouw, werkte voor een zorgverzekeraar in de provincie stad Girona. Ze hadden twee dochters, net wat jonger dan onze dochters. Als er iets aan ons huis was wat we zelf niet konden oplossen, verscheen Pepe al snel ten tonele. Ze stonden altijd voor ons klaar. En naast Pepe en Neus woonde een jong Nederlands stel met drie kinderen. Ze waren ooit gestart met een chirginguito in Taragona zuidelijk van Barcelona. Nu woonden ze met hun gezin in het drukke Barcelona en zochten in de weekenden en vakanties de rust en ruimte op in hun tweede huis in Begur. Omdat de Spanjaard altijd uitgebreid de tijd neemt om te eten en drinken en hier ontzettend van kan genieten, hadden we samen met onze buren regelmatig gezellige etentjes en bbq’s in de tuin. En zo werd onze onvoorwaardelijke vriendschap beklonken.

In twee jaar nam Menno ruim tweehonderd mensen mee voor een fietstocht langs de kust, door Middeleeuwse dorpjes of door de Gavarres. Volg Menno van Noort op ‘Strava’ en ontdek zijn mooiste tochten.