Deel 4 Een spannende ontmoeting in Zaragoza (Un encuentro emocionante en Zaragoza)

Maart 2020

Voorbij Barcelona verlieten we de snelweg en reden naar het dorp Vilafranca del Penedès en stopten bij de riante bodega van de familie Torres. Het landgoed lag er prachtig bij, maar toen we het ruim aangelegde parkeerterrein op reden, zagen we overvolle bussen met buitenlandse toeristen staan. Zij brachten een bezoek aan de wijnmakerij die al meer dan 150 jaar was toegewijd aan de zorg voor de wijnstokken en waar de meest emblematische wijnen werden geboren. We keken wat rond in het immens grote wijnhuis en kochten een mooie fles DO Catalunya wijn van de familie Torres en lieten vervolgens dit commerciële circus snel achter ons. Via een schitterende landweg vervolgden we onze route richting Lleida. Omdat Lleida volgens diverse toeristische informatie sites niet bijster interessant was, besloten we direct door te rijden naar Zaragoza, de hoofdstad van de autonome regio Aragón.

Zaragoza lag er statig bij aan de rivieroevers van de Ebro. We moesten ons om drie uur melden bij ITV, het keuringsstation voor auto's, direct aan de snelweg net voor Zaragoza.

Illa, een knappe jonge dame, die ons namens het Nederlandse bedrijf zou begeleiden tijdens het keuringsproces, kwam hiervoor helemaal uit Benidorm en zij was er inmiddels al. Haar enige taak voor vandaag was: ervoor te zorgen dat onze auto goedgekeurd werd, of te wel zorgen dat onze auto definitief op Spaans kenteken kon worden gezet.

Om het noodzakelijke en het aangename te combineren hadden we besloten om er een korte vakantie van te maken mét overnachting. Menno zette me af bij het hotel dat we hadden geboekt vlakbij de indrukwekkende 17e-eeuwse kathedraal El Pilar met zijn hoge torens, prachtig Moors tegelwerk en schilderingen uit de 18e eeuw van kunstenaar Goya.

Terwijl Menno vertrok naar het keuringsstation besloot ik de oude Romeinse stad te gaan verkennen.

Ik startte mijn tour op het immens grote plein bij El Pilar en liep een gezellige winkelstraat in richting Plaza de España. Ik slenterde door de smalle straatjes van de oude wijk El Tubo die uitkwamen op de gezellige pleinen en terrassen van de binnenstad. Dit was dé plek om vanavond samen tapas te gaan eten (ir de tapas of tapeo zoals ze dat hier in Spanje noemen) en een drankje te doen. Ik maakte wat foto’s van de stad en kocht een lange wollen jas voor de winterse dagen die nog gingen komen. In de winkelstraat passeerde mij een lange man met een zonnebril. Hij groette vriendelijk. Kort daarna voelde ik instinctief dat ik werd gevolgd. De lange man die mij zojuist passeerde haalde mij met lange passen weer in. Dit was het perfecte territorium om een vrouwelijke onbekende wandelaar te belagen, realiseerde ik me. Mijn hartslag steeg en ik nam snel een afslag naar een steegje onder de bogen. De man liep door. Aan het einde van de bogen liep ik hem weer tegen het lijf. Hij was om het steegje heen gelopen om mij zo de pas af te kunnen snijden. “Ken je Zaragoza?” vroeg hij in perfect Engels. Ik reageerde niet, knikte en liep door. Hij liet zich echter niet afwimpelen en vervolgde zijn gesprek. Ik was nu weer vlakbij het grote plein van El Pilar. Ik versnelde mijn pas en liep het grote plein op en liet de man achter mij. Vrijwel direct daarop werd ik weer aangesproken. Een kleinere Spaanse man vroeg met een zwaar accent in het Engels “Do you want to sleep with me?” Met nog de schrik in de benen van mijn vorige ontmoeting rende ik in paniek het plein over de kathedraal in. Er waren veel toeristen binnen en ik sloot me aan bij een rondleiding. Hier voelde ik me veilig. Geen idee hoelang ik in El Pilar ben gebleven. Ik bewonderde de plafondschilderingen van Goya en keek met tientallen mensen naar het beeld van de Heilige maagd die hier in het jaar 40 zou zijn verschenen bij de rivier. Na een tijdje besloot ik via een andere kleinere uitgang de kathedraal te verlaten en liep rechtstreeks naar ons hotel. Eenmaal op onze hotelkamer deed ik de deur op slot en wachtte op de terugkomst van Menno.

Menno had, nadat hij mij in het centrum van Zaragoza had achtergelaten, een uur in de wachtrij gestaan bij het keuringsstation. Het was Illa die uiteindelijk met onze jeep de keuringsstraat in reed. De keuring verliep prima, totdat het controle lampje van de air back plotseling ging branden en niet meer uitging. Onze auto werd door de man van de keuringsdienst afgekeurd. Illa gooide nog al haar charmes in de strijd om het haperende lampje goed te praten. Helaas! Het probleem met het lampje moest worden opgelost om de auto te kunnen laten herkeuren. Menno en Illa zochten een garagebedrijf in de buurt. Daar bleek al snel dat het defecte onderdeel niet op voorraad was en moest worden besteld; drie dagen levertijd… dus konden we onverrichter zake terug naar Begur en Illa weer terug naar Benidorm. Zonder keuringsbewijs en dus ook geen definitieve kentekenplaat.

Dezelfde avond probeerden we toch nog te genieten van de tapas in het door mij eerder gespotte restaurant in de oude wijk van Zaragoza. De gedachte dat we de route naar Zaragoza binnenkort nóg een keer zouden moeten afleggen en mijn ervaring van die middag, zorgden er voor dat we zonder veel woorden aan het bistro tafeltje zaten en van ons wijntje nipten.