Deel 4 Blaffende honden! (Ladridos de perros)

Wij zijn Menno en Martine en wonen sinds de zomer van 2019 in Casa de la Luna in Begur, één van de mooiste plekjes aan de Costa Brava in Catalonië, vinden wij. Ik ben kunstenares en organiseer schilder vakanties. In mijn blogs deel ik onze ervaringen over het emigreren, onze bed en breakfast en ons dagelijks leven in een nieuwe omgeving. Menno organiseert fiets- en wandeltochten. En onze ultieme droom is om mensen de Costa Brava te laten beleven!

April 2022

Het is april en het viel me op dat ik meer honden in onze wijk zag en hoorde dan een paar jaar geleden. Waarschijnlijk hadden ook in Spanje meer mensen een hond aangeschaft tijdens de Corona pandemie. En nu mensen weer vaker van huis waren bleven sommige honden de hele dag alleen, zoals een jonge herder die de hele dag blaffend los rondliep in de tuin van een huis onder aan ‘onze’ berg. De herder stak met zijn geblaf ook nog eens andere honden in de buurt aan. Mijn irritatie over blaffende honden werd steeds groter. Ik kon het niet meer uitzetten, niet meer negeren. Op een mooie dag met gezellig gekwetter van de vogels, maar ook weer hondengeblaf, sprak ik onze buurvrouw hierover en vroeg of zij ook last had van de blaffende herder. Tot mijn verbazing was haar reactie dat ik bij overlast beter direct de ‘mossos’ (de politie) kon bellen. Dat vond ik wel heftig. En wat kon de politie doen als de eigenaar niet wenste mee te werken aan een oplossing? Ik zei dat ik er over zou nadenken.

Tijdens weer een lange blafactie, met de hardnekkigheid die honden kunnen hebben, kwam ik in actie en sprak de eigenaresse van de herder erop aan, terwijl haar hond achter haar heftig stond te blaffen. Zij was zichtbaar verrast door mijn actie en zei dat het nu eenmaal een grote hond was en daarom ook hard kon blaffen. Bovendien blafte hij alleen als er een kat of een andere hond voorbij kwam, volgens haar. Ze controleerde dit regelmatig via een app op haar mobiele telefoon die aangesloten was op een camera in de tuin. Ik zag de camera hangen, maar vertelde haar dat de hond toch écht de hele dag door blafte en niet alleen bij een passerende kat of hond. Ze haalde haar schouders op en keek me meewarig aan. Kennelijk vond de hondenbezitster zelf het geblaf geen probleem. En daarmee bleek dat hondengeblaf vrijwel altijd het probleem van een ander was.

Zwaar gefrustreerd liep ik terug naar huis. De dagen erna kwam zelfs de gedachte bij me op om het beest dan maar te vergiftigen. Maar dierenvriend als ik was, deed ik dat natuurlijk niet. Ik overwoog ook om een spandoek te maken met de tekst: ”SORRY DAT IK ZO HARD BLAF, MAAR MIJN BAASJE DOET ER NIETS AAN”, maar dan in het Spaans, en deze op te hangen aan de buitenkant van het hek waar de hond steeds stond te blaffen. Maar na er met een aantal ‘locals’ over gesproken te hebben, begreep ik dat Spanjaarden anders met hun huisdieren (animales doméstico) omgingen dan we in Nederland gewend waren. In negenennegentig procent van de gevallen hielden ze hun huisdieren buiten. Het kwam niet bij hen op om de honden binnen te houden of om ze aan het voeteneinde van hun bed te laten slapen. Ze wilden echt niet dat hun hond door het huis banjerde met natte poten en een vuile vacht. Een waakhond waakte buiten en dus bleven ze dag en nacht buiten om hun terrein te bewaken. Op het moment dat ik overwoog om het advies van mijn buurvrouw op te volgen en de politie te bellen, merkte ik dat het geblaf minder werd. Ik zag de eigenaresse vaker haar hond uitlaten en het leek erop dat haar gepensioneerde overbuurman de hond in het oog hield als zij naar haar werk was. Zou mijn actie dan toch enig nut hebben gehad?

Het was altijd al mijn grootste droom om zelf een hond te hebben. Vroeger hadden we thuis een super lief wit poedeltje met de naam “Snuffeltje”. Maar Menno dacht daar helaas anders over. In onze B&B waren er dan ook geen huisdieren welkom. Omdat ook in Nederland veel mensen tijdens de Coronaperiode een hond hadden aangeschaft, leidde dit af en toe tot smeekbedes bij een boeking: “Het is maar een heel klein hondje”, “Hij is heeeeel lief”, ”Hij blaft nooit” , ”Hij luistert erg goed” of “Hij verhaart niet” en meestal met toevoeging van de állerliefste foto van hun pas aangeschafte puppy. Maar ons terrein was niet omheind, een hond zou hier zo maar kunnen weglopen en verdwalen. De hond zou dus ten alle tijden aangelijnd moeten blijven. Bovendien waren niet alle gasten gecharmeerd van aanwezige huisdieren. Een hond in combinatie met gasten vonden wij geen succes.

Er was alleen één uitzondering op deze regel en dat was ‘Koosje’! Koosje was een lichtbruine, niet verharende Maltipoo (een kruising tussen een Maltezer en een Poedel) met té schattige oogjes. Dit hondje van Nederlandse vrienden uit de buurt, was super cute, luisterde heel goed, vermaakte zich met zijn speeltjes in een hoekje en je hoorde hem nooit. Zelfs nadat het baasje na hun bezoek appte dat ze per ongeluk het (gevulde) poepzakje van Koosje had laten liggen, kon Koosje bij ons niet stuk. En alsof Koosje dit wist, belandde hij steevast stiekem naast Menno op de bank.

Spaanse regelgeving: in tegenstelling tot in Nederland is er in Spanje pas begin 2022 een wet aangenomen waardoor dieren niet langer meer gezien worden als objecten, maar als levende wezens met gevoel. Tot dan toe had een dier dezelfde status als bijvoorbeeld een koelkast of een oven. Het was een voorwerp. Volgens het Spaans burgerlijk wetboek hebben huisdieren en dieren die in het wild leven nu meer rechten. Ze kunnen niet meer zomaar mishandeld, achtergelaten of meegenomen worden. Ook wordt er bij een scheiding gekeken wat de beste oplossing voor het huisdier is.