Deel 3 DigiD en chipirones

Wij zijn Menno en Martine en wonen sinds de zomer van 2019 in Casa de la Luna in Begur, één van de mooiste plekjes aan de Costa Brava in Catalonië vinden wij. Ik ben kunstenares en deel in mijn blogs onze ervaringen over het emigreren, de bed en breakfast en ons dagelijks bestaan in een nieuwe omgeving. Menno begeleidt práchtige fiets- en wandeltochten. En onze ultieme droom is om mensen de Costa Brava te laten beleven!

Maart 2022

In een paar weken tijd stapten we van de jassen en truien over naar dunne bloesjes, T-shirts en zwierige voorjaarsjurken. En Menno droeg vanaf dat moment tot oktober alleen nog maar korte broeken.

Het viel me op dat het lentelicht hier helderder was dan in Nederland. Het licht leek overal in te zitten en overal rond te vloeien. Het licht weerkaatste op het pastelkleurig pleisterwerk en de terracotta daken. De mensen bewogen zich in een geurige schittering, waardoor je het gevoel kreeg dat alles zich vertraagt afspeelde. Dit licht probeerden we op canvas doek te vangen met de schildergroepen die elk voorjaar bij ons verbleven.

‘De kookclub’ kwam voor een lang weekend naar Begur. Ruim 15 jaar geleden waren we onze kookclub gestart met acht goede vrienden die van koken en lekker eten hielden. Vier keer per jaar kwamen we bij elkaar om samen te koken, lekker te eten en gezellig bij te praten. Ieder koppel bereidde een gerecht en zo maakten we samen een luxe 4-gangen diner. Soms met mise en place, maar soms werden de gerechten nog ter plekke vanaf de basis bereid. Wat dan leidde tot een lange, gezellige avond met na twaalven nog het dessert. En met koffie en een borreltje als afzakkertje gingen we dan vaak pas in de kleine uurtjes met een vol en goed gevoel naar huis. Na ons vertrek uit Nederland zette we de kookclub voort en probeerden we zoveel als mogelijk bij de vooraf geplande avonden aan te schuiven. En als het onze beurt was, dan kwamen onze vrienden voor een lang weekend naar Begur. Zo genoten we met z’n allen van zomerse tapas en een winter barbecue onder de Spaanse zon. We proefden van lokale gerechten, zoals zee-egels (garoinas) of inktvis op verschillende manieren bereid, chipirones (kleine inktvisjes), calamares (inktvis ringen). Waar niet iedereen altijd even enthousiast over was, maar we wilden als kookclub toch altijd weer iets nieuws uitproberen.

Zoals met Spaanse gerechten, was ook het regelen van officiële zaken in Spanje anders. En dan werd hierover ook nog in het Catalaans gecommuniceerd en niet in het Castiliaans (officiële naam voor de Spaanse taal). Balen voor ons, want de Catalaanse taal waren we totaal niet machtig. Al met al kostte het dus extra veel tijd om officiële zaken goed te regelen. Mijn advies: “begin op tijd, doe het stap voor stap en hou vol”. Zelfs als je hiervoor keer op keer naar hetzelfde kantoor moest. In berichten op Facebook zag ik vaak schrijnende oproepen van mensen die van het kastje naar de muur werden gestuurd, wanhopig vroegen om advies en het op een gegeven moment maar opgaven en het vaak dan nog vanuit Nederland probeerden te regelen. En nu stond ik er zelf voor. Mijn rijbewijs was binnenkort verlopen en moest dus worden verlengd. Dit betekende dat ik een Spaans rijbewijs moest aanvragen. Hier zag ik als een berg tegen op en besloot er tijdig werk van te maken. Ik kwam er al snel achter dat ik eerst een ID Cat moest hebben, de Catalaanse versie van de Nederlandse DigiD.

Na meerdere formulieren ingevuld te hebben en meerdere bezoeken aan verschillende kantoren, kwamen we uiteindelijk bij de Oficina d'Atenció Ciutadana (OAC) in Palafrugell waar we allebei een code (llave) kregen. Hiermee konden we thuis ID Cat installeren en hadden we in één klap toegang tot alle officiële Catalaanse instanties zoals de belastingdienst, gemeente en de politie.

Maar toen ik inlogde, zag ik tot mijn grote verbazing een brief over een snelheidsovertreding, die ik een paar maanden daarvoor gekregen zou moeten hebben. Ineens werd me iets duidelijk. Toen we namelijk een paar maanden eerder, na Kerst, uit Nederland terug kwamen, vonden we een bericht in de brievenbus dat er een poststuk was aangeboden, een aangetekend schrijven. We konden deze brief op het lokale postkantoor ophalen. Maar bij het lokale postkantoor in Begur lag niets meer. “Dat kon kloppen”, zei de mevrouw van het postkantoor, ”want alle poststukken die binnen een maand niet waren opgehaald, werden vernietigd”. Dus we hadden geen idee waar deze brieven over gingen. En nu kwamen we er via ID Cat achter dat het een verkeersovertreding was. Aangezien de brief al een paar maanden oud was, zou het boetebedrag wel behoorlijk opgelopen zijn, zo dachten we. Nu hadden we de brief, maar hoe gingen we de boete betalen?

Voor de snelheidsovertreding (‘multa’) moesten we naar de Generalitat de Catalunya in Girona. We namen meteen twee andere brieven mee van de Spaanse belastingdienst waarvoor we ook in Girona moesten zijn, bij de Provincial de Trànsít. Deze gingen over belasting voor de CO2 uitstoot van onze auto. De officiële instanties zaten in grote statige gebouwen in de binnenstad van Girona. Bij beiden moest je vooraf een ‘cita previa’, een afspraak, maken. Dus was het belangrijk dat we op tijd kwamen. De eerste afspraak was om elf uur. De binnenstad van Girona was druk en parkeren was altijd een probleem. We besloten een parkeergarage in de buurt te zoeken. We waren op tijd. De portier van de Generalitat de Catalunya checkte mijn afspraak en ik mocht doorlopen naar de volgende balie. Menno mocht niet mee naar binnen. Vervolgens trok ik een nummertje en wachtte geduldig op mijn beurt. Eenmaal aangeschoven aan de desk bleek dat ik voor het betalen van de verkeersovertreding nog op tijd was, waardoor we 50% korting kregen op het boetebedrag. Ik betaalde ter plekke. Dat was weer een meevaller.

Maar we hadden nog een missie. Dus eenmaal buiten zochten we via Google maps naar het volgende gebouw: Provincial de Tránsit. Ook daar werd onze afspraak gecheckt door de portier en konden we wachten bij een van de vele balies. Het was er erg druk en lawaaierig. Daardoor hadden we erg veel moeite om de Catalaans sprekende baliemedewerkster achter het plexiglas te verstaan. We hadden twee brieven en we wisten niet waarom het er twee waren en van deze mevrouw werden we niet veel wijzer. We besloten onze Catalaanse vriend Xavi te bellen voor de hoog nodige vertaling. Gelukkig nam hij op. We gaven onze mobiele telefoon door aan de medewerkster en kwamen er via Xavi achter dat de tweede brief was voor CO2-belasting van onze vorige auto, een Landrover Discovery diesel uit 2007 die we begin januari van het vorig jaar hadden verkocht. De belasting moest desondanks voor het hele jaar worden betaald en omdat dit een meer vervuilende auto was dan onze huidig auto, was de belasting ook nog eens vele malen hoger. We hadden echter geen keuze en betaalden alles in een keer. En met een enigszins bedrukt maar ook opgelucht gevoel namen we een koffietje op een van de vele terrasjes van het statige Placa de la Independència en reden terug naar huis. Tot een volgende keer dat we weer met onze papieren paperassen richting de hoofdstad Girona moesten.

Over de procedure voor het aanvragen van een nieuw Spaans rijbewijs vertel ik in een later blog meer.