Deel 2 Eet smakelijk! (Buen provecho!)

Januari 2020 (Een terugblik)

De zon was bijna onder. Dit was in het najaar en in de winter het moment dat de bergen rond Begur baadden in het roze en oranje licht. Af en toe leek het zelfs alsof de lucht in brand stond. Het uitzicht vanuit ons huis op de bergen was majestueus en iedere dag anders. Gisteren hadden we ontdekt dat de bergtop waarop in de verte de sneeuw te zien was, de Mont Signy was. We besloten er spontaan heen te rijden. Onderweg kwamen we er al snel achter dat het vooral gezichtsbedrog was dat deze berg zo dicht bij lag. De berg was ruim honderd kilometer rijden van ons vandaan. Na toch een hele mooie tocht door de heuvels van De Gavarres besloten we te keren en weer huiswaarts te gaan. Vanuit onze woonkamer door de verrekijker keken we verlangend naar de vers gevallen sneeuw in de verte.

We hadden nog niet zo heel erg veel gezien van de omgeving sinds we definitief aan de Costa Brava waren neergestreken. Onze snelle bezoekjes bleven beperkt tot het doen van boodschappen in de directe omgeving en klusmaterialen aanschaffen in de stad Girona. Het was inmiddels hoogzomer. De stranden en de toeristische dorpjes puilden uit van de toeristen. Juli en augustus, de hete zomermaanden, in 2019 stonden in het teken van de verhuizing en het gereed maken van de kamers voor onze eerste gasten, kunstschilders, in september.

Met onze eerste schildergroep beleefden we Fira d’Indians in Begur. Een swingend Cubaans feest met op elk plein live salsa muziek en een dansende menigte. De enige drank die tijdens dit weekend werd geschonken was Mojito in een beker die hiervoor speciaal werd verstrekt.

Het jaarlijks terugkerende feest vierde de sterke band tussen Cuba en Begur. In de 19e eeuw waren er veel locals naar het eiland Cuba geëmigreerd. Bij hun terugkeer bouwden deze rijke Begureanen ook wel ‘los Americanos’ genoemd, kleurrijke koloniale huizen. Hiermee lieten ze in Begur een blijvende Cubaanse levensstijl als culturele erfenis achter én een fantastisch feest!

Ook bezochten we met de schilders het prestigieuze DOR museum gelegen op de top van een heuvel uitkijkend over de stad Girona. We schilderden in het vissersdorp l’Escala waar het helaas hard begon te waaien en te regenen. We droogden op in het lokale Ansjovis museum en bezochten het keramiek museum in Bisbal. Maar het meest genoten we van het schilderen in de prachtige baaien Sa Tuna en Aiguablava in Begur. Met de belofte volgend jaar zéker weer terug te komen, brachten we na een week de schilders weer naar de luchthaven van Girona. Een week later onthaalden we op dezelfde luchthaven weer de volgende schildergroep. We bezochten met hen het kasteel van Galá, de vrouw van kunstenaar Salvador Dalí, in Puból en maakten daarmee voor de deelnemers de “Dalí Driehoek” compleet. In voorgaande jaren hadden we namelijk met hen de andere twee belangrijke plekken van Dalí bezocht. We schilderden in een grote olijfboomgaard en proefden ondertussen van de heerlijk Arbequina olijfolie die daar ter plekke werd geproduceerd. Koningin Elisabeth bleek alleen déze soort olijven te willen nuttigen vanwege ‘het pepertje’ in de olie. De flesjes olijfolie werden dan ook in het kleine proeflokaal gretig afgenomen. De eigenaren van de olijfboomgaard waren inmiddels op leeftijd en het runnen van het bedrijf viel hen zwaar. “Hopelijk werd dit mooie bedrijf snel door hun dochters overgenomen” dachten we nadat we na een heerlijke middag het terrein via een zijpoort hadden verlaten.

We bezochten in die week ook kunstenaar Carles Bros in zijn kleine galerie in de haven van Llanca, vlakbij de Spaans-Franse grens. Carles was een moderne kunstenaar die zich zorgen maakte over het milieu en de overbevissing. Vroeger was hij zelf visser en zag hoe de Middellandse Zee werd 'leeggevist'. En kunst was zijn manier om dit probleem wereldkundig te maken. Hij nam ons vervolgens via een prachtige route langs de kust mee naar zijn atelier in een oude olijfoliemolen in Colera. Daar liet hij vol passie zijn creativiteit zien op een groot 'nog leeg' linnen doek geïnspireerd door de sardines en toonde hij ook zijn nieuwe project: 'Fes punta al llapis' (Maak een potloodpunt)

We aten met Carles en de groep schilders in het plaatselijke restaurant, waar Carles blijkbaar kind aan huis was, want ondanks dat we niet hadden gereserveerd en elke stoel in het restaurant bezet was, kregen we een grote ronde tafel waar we met twaalf personen aan konden zitten. We tafelden gezellig en praatten over 'De Kunst'. Maar op het moment dat het eerste gerecht werd geserveerd, stopte Carles acuut met praten en stortte zich volledig op zijn maaltijd. We keken elkaar verbaasd aan na deze abrupte onderbreking van ons gesprek, maar een Catalaan moest je niet storen tijdens 'La Comida". Deze maaltijd werd beschouwd als dé belangrijkste maaltijd van de dag. Ons contact met Carles groeide uiteindelijk uit tot een mooie vriendschap. Later ontvingen we een uitnodiging voor de opening van zijn nieuwe tentoonstelling van 'de potloodpunten' in de vorm van grote sculpturen van brons in het Parc dels Estanys in Platja d'Aro.

Nadat onze laatste gasten waren vertrokken, stortten wij ons volledig op de klussen in en rond ons huis die nog op ons lagen te wachten. Er kwamen zonnepanelen op ons dak, een tuinhuis voor onze tuinspullen en gereedschap en de badkamer op het woongedeelte werd aangepast. Onze dochters kwamen samen met mijn moeder Kerst vieren in Begur. En we genoten van elkaar en van de Spaanse winterzon.

Uiteindelijk sloten we het jaar met z'n tweeën in Casa de la Luna af. Het jaar 2019 was het jaar waarin we een nieuwe invulling hadden gegeven aan ons leven, maar ook een jaar dat zich vooral in en om onze nieuwe casa had afgespeeld. Soms frustrerend of vermoeiend, maar het was zeker nooit saai of teleurstellend geweest. En vooral: we voelden ons hier thuis!