Deel 17 Eindelijk (Por fin)!

Aangezien we de Fotocasa app uiteindelijk tóch niet hadden verwijderd van onze telefoon, bleven we op zoek naar nieuwe interessante huizen. Zappend en swipend van het ene huis naar het andere. De meest serieuze was in december 2018 en we waren met de eigenaresse van een prachtige oud pand midden in het centrum van Begur tot mondelinge overeenstemming gekomen. We bezochten het middeleeuwse pand een aantal keren met de makelaar. We waren vooral onder de indruk van de oude details, zoals de antieke tegels op de vloer en in de badkamer. Achterin de tuin stond een vrijstaand gastenverblijf, waar na wat aanpassingen vier personen konden verblijven. Een trapje omhoog leidde naar een kamer met een terras met uitzicht op de bergen van Begur. Er moest veel aan gebeuren om het naar moderne standaarden te krijgen, maar het pand had veel potentie. Het arras contract werd opgestuurd, maar helaas... Voordat ook zij het contract kon tekenen kwam de eigenaresse te overlijden door complicaties bij een openhart operatie. Het huis kwam in de nalatenschap en de afwikkeling zou zeker een half jaar tot een jaar kunnen duren volgens de makelaar. En dus stonden we weer met lege handen…

Maar in het voorjaar van 2019 was het dan eindelijk zo ver!! We hadden na héél veel bezichtigingen eindelijk ons droomhuis gevonden! Gelegen in de heuvels in een buitenwijk van Begur. Het huis van Engelse eigenaren kwam op de markt vanwege hun leeftijd, beiden al ver in de zeventig, en wellicht ook vanwege de aankomende Brexit. In 2006 hadden zij samen met bevriende Engelsen aan elkaar grenzende bouwkavels gekocht en er drie soortgelijke huizen op gebouwd. Het huis is gericht op het zuiden en vanaf het terras had je een práchtig uitzicht op de Middellandse zee en het natuurgebied rondom Begur. Er waren in totaal vijf slaapkamers en vier badkamers. De twee badkamers in het onder gelegen gastenverblijf waren recentelijk gerenoveerd. De bovengelegen tuin keek over het huis met wederom een práchtig uitzicht richting zee en de bergen van Begur. Het zwembad met veel privacy lag naast het huis en was direct toegankelijk via de woonkamer en de slaapkamers. Ideaal voor ons om te wonen én voor onze toekomstige activiteiten met groepen!

Mede door de gunstige huizenmarkt hadden we ons huis in Nederland binnen twee weken verkocht. We waren voor een tweede bezichtiging van het huis in Begur toen we het eerste bod ontvingen. We waren opgelucht en blij. Onze dochters woonden inmiddels in een appartement. En dus lag voor ons de weg vrij voor onze Spaanse droom.

In maart hadden we nog een afspraak met de verkopend makelaar in Spanje en bespraken de laatste zaken. Gelukkig werden we tijdens dit bezoek weer bevestigd in onze keuze: DIT IS ONS DROOMHUIS! We verbleven deze dagen in het heerlijke hotel Hostalillo in de baai van Tamariú. Ook mijn moeder was meegekomen en kon als eerste haar oordeel over het huis vellen. Gelukkig kreeg ‘de casa’ haar goedkeuring. We bezochten samen nog leuke plekken in de omgeving en genoten van al het moois en lekkers dat de Costa Brava te bieden heeft. Veel te snel zaten we dan ook weer in het vliegtuig naar huis, maar met een zeer goed gevoel en in de wetenschap dat we hier weer snel terug zouden komen, maar dan voorgoed.

De maanden erna hielden we ons bezig met alle verplichtingen die bij de aankoop van een huis in Spanje kwamen kijken. Gelukkig waren we al in het bezit van het NIE-nummer én een bankrekening in Spanje. Dit vergemakkelijkte te koop aanzienlijk. Ook schroefde ik de frequentie van de Spaanse lessen weer wat op. We hadden een hele boel zaken nog vooraf in Nederland te regelen, zoals de verhuizing, alle verzekeringen etcetera. Maar ook alles rondom het zelfstandig wonen van onze twee dochters. Uiteraard hadden we het liefst gezien dat ze met ons mee zouden komen naar Spanje. Maar ze zijn inmiddels allebei bezig met het opbouwen van een mooi bestaan in Nederland. Misschien, ooit in de toekomst, komen zij ook naar dit práchtige land. In de laatste weken die volgden moest Menno zijn collega's gedag zeggen en ik moest afscheid nemen van mijn cursisten en mijn atelier. Ook hadden we zo'n honderd verhuisdozen ingepakt. De internationale verhuiswagen hadden we inmiddels geregeld.

We lieten het niet bij jarenlang dromen, maar we vertrokken nu écht naar Spanje.