Deel 12 Teleurstelling (decepción)

Het was de laatste dag in ons appartement in Platja de Pals. We hadden een bod gedaan op het huis in het oude Pals en deze werd goed ontvangen door de verkopende makelaar Jasper. Hij zou dit bod communiceren naar de Engelse eigenaren. Dit waren twee broers die samen een drankenhandel met streetfood runden in de buurt van Manchester. Ze hadden het oude huis in Pals een aantal jaren geleden geërfd van hun vader.

Door ons bod op het huis was de eerste stap naar een mogelijk nieuw bestaan gezet. We lagen op het strand en checkten elk half uur onze mail. Tegen de avond kwam er uiteindelijk een tegenbod, en deze lag tot onze grote verrassing een flink stuk lager dan de vraagprijs. Marie had dus gelijk gehad met haar scherp openingsbod. We spraken af dat we hier zo spoedig mogelijk op zouden reageren. Ondertussen hadden we het appartement nagenoeg leeggeruimd en de auto tot de nok gevuld met nóg meer spullen. Telkens weer riep Menno vanaf het parkeerterrein naar boven dat er nu écht niets meer bij kon. Maar ook de stofzuiger en het Nespresso apparaat moesten nog mee, nog wat natte handdoeken én de toiletspullen voor onderweg. Het was onze allerlaatste dag. We gingen vandaag voor de verkoop van ons appartement naar de notaris in Bisbal en daarna met een overnachting in de Auvergne door naar huis.

’s Ochtends om tien uur kwam de makelaar van de Franse kopers het appartement inspecteren met de inventarislijst in de hand. Over deze spullen hoefden de kopers minder overdrachtsbelasting te betalen, namelijk vijf procent in de plaats van tien procent, zoals gebruikelijk in Spanje. De makelaar van de koper reageerde wat geïrriteerd op de twee pagina’s lange inventarislijst: zij maakte her en der wat foto’s van de meubels en voegde deze toe aan haar dossier. Ze zette een krabbel op de lijsten en keurde de inventaris goed. Na het opnemen van de meterstanden van het water en elektriciteit reden we met Marie onze makelaar naar de notaris in Bisbal. Marie kwam onderweg met de mededeling dat onze bank in Pals vandaag gesloten was in verband met de festa major. We konden daar dus niet met de cheque terecht om het bedrag op onze Spaanse rekening te laten zetten. We waren stom verbaasd.

Er zijn heel veel feestdagen in Spanje en daarbij hebben de verschillende regio’s ook nog eens hun eigen feestdagen. Als er een feestdag op een zondag valt, dan mogen ze deze feestdag verplaatsen naar maandag. Ook hebben de Spanjaarden de mogelijkheid om een zogenoemde 'puente' in te lassen. Wanneer een feestdag op een dinsdag of donderdag valt, nemen veel mensen een dag vrij om een lang weekend van vier dagen te creëren.

Dat uitgerekend nu onze bank in Pals was gesloten was een fikse tegenvaller, maar Marie verzekerde ons dat we bij dezelfde bank in Bisbal terecht konden. We hadden geen keus. Het was weekmarkt in Bisbal en 38 graden. We konden gelukkig de auto’s parkeren op tien minuten loopafstand van het notariskantoor. Al lopende belden we met makelaar Jasper en reageerde op het tegenbod van de Engelsen voor het huis in Pals met een eindbod. Eenmaal binnen bij het notariskantoor maakten we kennis met de kopers van ons appartement. Een aardig Frans gezin uit Macon met, net als wij, twee dochters. Het gezin had al eerder voor het werk van de man in Barcelona gewoond. De kinderen spraken dan ook vloeiend Spaans en Catalaans. Ze keken enorm uit naar hun verblijf hier aan de Costa Brava. Ze hadden bewust gekozen voor Playa de Pals omdat het hier redelijk vlak was en ze graag fietstochten maakten met hun kinderen. Vanwege de verwachte drukte, het was begin augustus, waren ze gisteravond al aangekomen en hadden overnacht in een hotel in de buurt. De vrouwelijke notaris maakte, fashionably late, eindelijk haar entree. Ze droeg een chique zwart jurkje, had warrig haar en droeg een veel té grote bril. Ze nam snel de escritura (de akte) met ons door in het Engels. Na 1,5 uur stonden we weer buiten in de verzengende Spaanse hitte. Met de getekende cheque in ons bezit vertrokken we naar de bank in Bisbal. Hier kregen we te horen dat ze inderdaad het bedrag zouden kunnen overmaken tegen één procent commissie!! Een belachelijk hoog bedrag. Dat gingen we niet doen! De cheque mee naar huis nemen en daar verzilveren was volgens Marie niet mogelijk. Marie, die in de actie modus stond, belde direct naar de warrige notaris waar we net vandaan kwamen, om een volmacht te laten opstellen. Marie kon dan, zodra festa major in Pals was afgelopen, namens ons de cheque bij onze bank in Pals verzilveren. Tevens zou zij namens ons met de bank onderhandelen over de hoogte van de commissie die normaal gesproken zo'n 0,2% of 0,3 % zou moeten zijn. Gelukkig bleek de notaris nog een gaatje in haar agenda te hebben om ons te helpen. De kosten voor de volmacht waren zestig euro. Terwijl we wachtten op de volmacht besloten we contact op te nemen met Mondi. Het was tóch een zeer onverwachte situatie. We belden met Mondi directeur Rob Smulders. Hij kwam direct voor ons in actie en wees ons er op dat vertrouwen in de makelaar goed was, maar dat elk risico dat er iemand met de cheque aan de haal zou kunnen gaan, zoals een enkeltje Bahama's, zou moeten worden uitgesloten door de notaris. Tijdens dit telefoongesprek kwam de notaris binnen. Wij deelden met haar onze zorg. Ze legde uit dat in de betreffende volmacht alles was dichtgetimmerd en dat er geen enkel financieel risico bestond, omdat het een gedekte bankcheque op naam was. We gaven de getekende volmacht en de cheque mee aan Marie en namen afscheid op het parkeerterrein. Marie verzekerde ons nogmaals dat we ons geen zorgen hoefden te maken.

Met gemengde gevoelens reden we over de hete tolweg terug naar Holland. Goed en wel onderweg belde Rob Smulders van Mondi, hij had nog het een en ander nagevraagd bij de bank: We konden het beste de bankcheque mee naar huis nemen deze thuis verzilveren. De commissie zou dan ook aanzienlijk lager zijn. Helaas kwam zijn telefoontje te laat. We hadden de cheque al bij Marie achtergelaten en we gingen er vanuit dat binnen twee dagen het bedrag op onze Spaanse rekening zou staan. Even later volgde er ook nog een bericht van makelaar Jasper; de Engelse eigenaren kwamen met een hoger eindbod en aanvaarding van april 2019, een half jaar eerder dan door ons gewenst. We waren totaal verrast door deze onverwachtte wending van de Engelsen. Ook ontvingen we van de nieuwe Franse eigenaresse van ons appartement een zeer zakelijke mail. Haar man was erg teleurgesteld in het feit dat het schilderij dat boven de bank hing er niet meer was. Of ik dit schilderij de volgende keer bij hun makelaar zou willen afgeven. Ik mailde 'madam' terug dat het betreffende schilderij van het strand van Pals niet meer beschikbaar was en dat ik er een ander schilderij voor had terug geplaatst. Hun makelaar had de inventaris namens hen goedgekeurd en de lijst ondertekend. De waarheid was dat ik het schilderij had achtergelaten in het makelaarskantoor van Marie. In mineurstemming vervolgden wij onze weg naar huis om niet veel later in een gigantische file bij de Spaans-Franse grens te belanden.