Deel 10 Hoe het weer goed kwam (Todo irá bien)

Voorjaar 2021

Tijdens een feestje van vrienden op de berg in Calonge in november 2020 leerden we een Brabants stel kennen. Zij woonden in Eindhoven, maar verbleven een groot deel van het jaar in hun huis in Calonge. Het bleek het begin van een mooie vriendschap. Tijdens een gezellige barbecue avond vertelde Menno dat hij graag een keer van Heeze naar Begur wilde gaan fietsen. En wat een toeval, de man des huizes had precies hetzelfde op zijn bucketlist staan. Nog diezelfde avond werd besloten om de tocht samen te maken. De voorbereidingen konden beginnen voor de tocht van ruim 1.500 kilometer. Een trainingsschema werd opgesteld, de route werd uitgestippeld en de vertrekdatum werd vastgelegd; de laatste zaterdag van april 2021. Maar helaas gooide Corona ook hier roet in het eten. De maatregelen in Frankrijk waren zo streng dat het zelfs niet mogelijk was om onderweg te stoppen voor een kop koffie of lunch, laat staan om ergens te kunnen overnachten. Besloten werd om de tocht een jaartje door te schuiven en dus hadden we ineens meer tijd om de klussen die er nog lagen weer op te pakken.

Menno had het klussen al behoorlijk onder de knie en kreeg er zelfs plezier in. Er kwam een ruim buitenterras bij het gastenverblijf en we bouwden de Engelse tuin om naar een mediterrane tuin. Als laatste grote klus had Menno ‘met bloed zweet en tranen’ een prachtige petanque baan boven in de tuin aangelegd. Voor de petanque baan hadden we een speciaal fijnkorrelig, effen lichtbeige soort zand nodig. Deze vond Menno uiteindelijk bij een steengroeve in de buurt. De eigenaar ‘un tipo orginal’ (een bijzondere man) was enthousiast over de aanleg van onze baan en wist precies wat we nodig hadden. Hij schepte het in bij elkaar geraapte zakken en emmers en gaf ons ook nog een oude afgebroken griezel mee. “Om de baan mee aan te harken” zei hij met een lach. Uiteindelijk hadden we voor de aanleg ruim honderd kratten met grind en zand eigenhandig naar boven gebracht. Vanaf onze rampa waren dat maar liefst 56 treden ophoog en ook weer omlaag. Na deze inspanningen vierden we de opening met een BBQ. Vrienden uit Begur brachten Ricard pastis de Marseille en een passende goudenkleurige plastic wisselbeker voor de winnaar mee. Een mooie traditie was geboren.

Menno had zich aangesloten bij ‘los cinefilos’, een groepje Catalaanse mannen die afspraken om eens in de zoveel tijd naar de bioscoop (cine) te gaan. Maar in de praktijk werd de film meestal overgeslagen en in de plaats daarvan genoten ze van cerveza en tapas op het terras van het dorpscafé. Ik werd uitgenodigd om zitting te nemen in de jury van een regionaal kunstwedstrijd en meldde me aan bij een vrijwilligersorganisatie in Begur die gedurende het jaar culturele activiteiten organiseerde. Op deze manier leerden we meer locals kennen en konden we op een natuurlijke manier sociaal integreren. Het was fijn om naast onze dagelijkse bezigheden in en rond de casa, een bijdrage te kunnen leveren aan de lokale gemeenschap. Dat gaf veel voldoening. Ook was het goed voor onze Spaanse taal, hoewel al snel bleek dat de voertaal in het dorp voornamelijk Catalaans was. Het Catalaans is net als Spaans (castellano) een Romaanse taal, maar ligt als taal dichter bij het Frans en Italiaans dan bij het Spaans. En helaas voor ons nauwelijks te volgen. Maar omdat we toch vanuit de praktijk verschillende Catalaanse woorden oppikten konden we ons redden met een mengelmoes van Castiliaans, Catalaans en Engels.

Als kunstenares had ik in het voorjaar van 2021 een expositie in een mooie ruimte in het oude centrum van Begur. In samenwerking met David van de gemeentelijke Cultuursector verraste ik alle schoolkinderen uit het dorp met een kunstproject. Zo’n 175 kinderen en leraren bezochten mijn expositie en genoten van mijn kunstopdracht. Extra leuk was dat het de allereerste keer was dat er iets dergelijks op kunstgebied voor de kinderen in Begur werd georganiseerd. Al met al werd het een groot succes en mijn droom, om met mijn kunst iets voor de directe omgeving te kunnen betekenen, werd daarmee werkelijkheid.

Het was ook de periode waarin het ingestelde Europese reisverbod veranderde in ’een negatief reisadvies met alleen reizen als het écht nodig was’. Wat voor veel Nederlanders voldoende was om weer heerlijk op vakantie naar het buitenland te gaan. Hierdoor konden wij na ruim een jaar van lockdown ook eindelijk weer gasten verwelkomen in onze casa. De terrassen van Begur stroomden langzaamaan weer gezellig vol met hippe Nederlandse en Belgische gezinnen en elegante Parijzenaren. De toeristen slenterden door de oude smalle straatjes, bezochten de bohémian winkeltjes en gezellige restaurantjes. Na een moeizaam begin werd het voor ons toch nog een mooi seizoen. We genoten ervan om met onze gasten bezig te zijn. We gaven culinaire en culturele tips en wezen ze op mooie wandeltochten in de directe omgeving. En we gingen, als ze dat leuk vonden, met onze gasten heerlijk fietsen en schilderen.

Helaas behoorde het schoonmaken van de B&B ook bij de dagelijkse bezigheden. Absoluut niet mijn hobby maar een schone, frisse, gezellige en stralende B&B was nu eenmaal heel belangrijk. Dus zorgde ik er met een microvezel doek voor dat de ruimte stofvrij was, stofzuigde en dweilde ik met de Swiffer de vloer, waste de ramen, maakte de badkamer grondig schoon. En een absolute must, ik zorgde voor een schoon en fris opgemaakt bed. Dit laatste leek simpel, maar bleek uiteindelijk de grootste uitdaging. Je ziet bij de bekende tv programma’s regelmatig B&B eigenaren struggelen om kreukvrij het juiste beddengoed om de juiste formaat matrassen en dekbedden te krijgen. Ik was daarop geen uitzondering.

Ook wilden we van Casa de la Luna een duurzame accommodatie maken. De zonnepanelen op ons dak zorgden voor een duurzame energieopwekking. Een bewuste keuze voor Mediterrane beplanting in onze tuin zorgde voor een flink lager waterverbruik. Maar ook kochten we zoveel mogelijk lokale producten voor het ontbijt van onze gasten. We maakten gebruik van zeepdispensers in plaats van losse stukken zeep, scheidden ons afval in aparte bakken en lieten onze gasten dit ook doen. En omdat uit onderzoek van gedragswetenschappers gebleken was dat wanneer je specifiek vermeldde dat eerdere gasten hun handdoek opnieuw hadden gebruikt, het voor nieuwe gasten meer vanzelfsprekend was om dit ook te doen, plaatste we een bordje op de badkamer met de tekst: ‘Dear guest, together we can contribute to a better environment. Avoid wasting water unnecessarily and use your towel more than once, as 80% of our guests have done. Gracias!’. Deze aanpak bleek te werken, want vanaf dat moment gebruikte het meerderdeel van onze gasten hun handdoeken meer dan één keer. Dus een mooie besparing van water, wasmiddel én elektriciteit.

Het werd hoogseizoen aan de Costa Brava en terwijl de stranden vol lagen met toeristen, genoten wij van onze nieuwe leven onder de Spaanse zon..