Blog 2 Deel 1 Nieuwjaarsdag 2022 (año nuevo)

TWEE JAAR AAN DE COSTA BRAVA

De vlieg die op m’n scherm zit laat zich door mijn cursor verjagen. Ik staar naar het scherm van mijn computor. Wat herinner ik me van de afgelopen twee jaar en waar put ik hoop uit voor 2022? Het was officieel de warmste oudejaarsdag ooit geweest en vandaag hadden we dit met vrienden bezegeld met een nieuwjaar duik in de baai van Sa Riera in Begur.

De zon en felblauwe hemel deden niet echt aan de winterperiode denken, maar dat was – zoals iedereen hier vertelde – heel normaal. Tenslotte waren we aan de Costa Brava. Als dít het begin van de echte wintermaanden was, zouden we alle ‘slechtweerspullen’ die we uit Nederland hadden meegenomen – dikke truien, laarzen, winterjassen én sneeuwschep – niet meer nodig hebben. We hadden al vaak als toeristen in de winter Spanje bezocht, snakkend naar helder licht en warmte. Iedere keer dat we met verkleurde gezichten en pijn in ons hart weer vertrokken, hadden we onszelf beloofd dat we hier ooit, ééns, zouden gaan wonen. En die grote stap hadden we in de zomer van 2019 gezet. We hadden een huis gekocht, Spaanse les genomen, iedereen gedag gezegd en waren de Pyreneeën overgestoken en buitenlander in Spanje geworden. De naam van ons huis vonden we mooi en passend en hadden we behouden: Casa de la Luna. Het huis lag op het zuiden en was tegen een rots aan gebouwd. Een steile opgang (de rampa) bood de toegang tot ons huis. We waren gevallen voor het schitterend panoramisch uitzicht over de Middellandse zee en de natuurgebieden rondom het middeleeuwse dorp Begur vanaf de diverse terrassen, het zwembad en de Mediterrane tuin. Met ruim 250 dagen zon per jaar was de keuze voor zonnepanelen op onze nieuwe casa snel gemaakt en konden we daarmee ons steentje bijdragen aan een duurzame toekomst. We waren ongeveer de eersten en dat had te maken met de overheidsbeleid van de vorige regering, die dreigde met de zon-belasting. De nieuwe Spaanse regering dacht hier gelukkig anders over en we zagen dat steeds meer mensen de overstap durfden te maken. Een subsidie mogelijkheid zoals in Nederland was er helaas (nog) niet, maar door de vele dagen zon werd de investering in minder dan vijf jaar terugverdiend.

Op het strand was inmiddels iedereen weer snel uit het koude water en een van onze vrienden had warme sangria meegebracht, die ging prima door voor glühwein! Ik zag blauwe tenen en kletsnatte haren. Iedereen lachte en voelde zich euforisch na de frisse duik. Droge kleding werd aangetrokken en we liepen gezamenlijk naar het huis van onze vrienden voor een kop warme thee. De volgende dag zouden zij vertrekken naar de sneeuw om te skiën in Masella, gelegen in de Pyreneeën op een hoogte van 1.600 meter. Bij helder weer zagen we vanuit Begur die sneeuwtoppen liggen en tegelijkertijd het strand en de Middellandse zee. Een bijna surrealistisch beeld.

We hadden drukke maar gezellige maanden achter de rug. En nu de grootste drukte voorbij leek, nam ik wat meer tijd voor mezelf. Mijn goede voornemen was om meer te gaan schilderen en de aanbouw die we de komende tijd aan onze casa gingen plaatsen, moest zorgen voor meer ruimte, zodat ik een slaapkamer, die nu dienst deed als opslag, kon gaan inrichten als atelier. Bovendien had goede vriendin Elle mij geïnspireerd om mijn blog weer op te pakken. Dus staar ik naar het scherm en denk na over het voorbije jaren. Die enerzijds veel te snel voorbij waren gegaan en anderzijds voorbij gekropen waren, vooral tijdens de eerste en strenge Corona-lockdownmaanden. Ik worstelde met de data en sommige dingen was ik ronduit vergeten.

Het was ironisch. Na het hele jaar door gasten te hebben gehad, hadden we nu ons huis helemaal voor onszelf. Maar gelukkig stond er half januari alweer de eerste boeking van goede vrienden. Het beloofde vast weer een jaar te worden vol met veel gezellige en leuke gasten. Bienvenido bij Casa de la Luna Begur!