Deel 10 Vakantiehuizen

Voor het kopen van een huis in Spanje had je op de eerste plaats veel geduld nodig. Je was behoorlijk wat tijd én geld kwijt met het vergaren van alle benodigde stempels en officiële documenten. Een aantal zaken zouden we achteraf anders hebben gedaan, bijvoorbeeld het bouwkundige rapport van het huis waarin we waren geïnteresseerd in de urbanisatie Mas Ambros Calonge. Er was een oud én een nieuw gedeelte en we twijfelden of we het oude gedeelte konden verbouwen, zodat het geschikt werd als gastenverblijf. Dit bouwkundige rapport had ons onnodig geld gekost. Een gestor (advocaat/jurist) die je in dit aankoop proces begeleid, was van groot belang. Gelukkig hadden we een hele goede uit Barcelona die ons was aangeraden door Belangenorganisatie Mondi: Martijn Bressers. Hij constateerde een foutieve vermelding in het kadaster voor het oude en het nieuwe gedeelte van de gebouwen op het perceel en dat was voor ons de reden om niet met dit pand door te gaan. Het bouwkundig rapport was dus achteraf niet nodig geweest.

In beginsel waren we erg geïnteresseerd in oude masia’s. Dit zijn middeleeuwse stenen boerderijen. De stenen kwamen uit de nabij gelegen berggebieden en werden met kalk of cement verbonden. De gehakte steen werd ook gebruikt voor lateien van deuren en ramen. De meeste masia’s hadden hun voorgevel op het zuiden en waren vaak landelijk gelegen. De dikte van de stenen muren lag tussen de 30 en 50 centimeter. In belangrijke boerderijen gebouwd in de 16e en 17e eeuw hadden de binnenplafonds een gewelf. Prachtig vonden we dit. We bezochten masia ‘s in middeleeuwse dorpjes zo’n tien kilometer uit de kust. Deze regio werd ook wel de “Goudkust” genoemd. De masia’s in deze regio waren erg gewild bij de gegoede Catalanen. Veel van deze masia’s waren omgetoverd tot gerieflijke woningen en aangepast voor het plattelandstoerisme. De prijzen waren dan ook gigantisch. Bovendien wilden we ook niet jaren fulltime verbouwen, dus de eventuele verbouwing moest wel te overzien zijn. Een speld in een hooiberg bleek al snel. We bezochten een prachtige masia uit 1619 in het Middeleeuwse dorpje Vulpellac die voldeed aan onze wensen. Om de hoek lag kasteel D’Empordá van Brabantse eigenaren. Een paar jaar geleden waren hier bekende Nederlanders zoals Jeroen van de Boom en Nicolette van Dam getrouwd. Na onze bezichtiging was ik direct verliefd. Ik weet niet of het kwam omdat we snel onze interesse in deze masia kenbaar hadden gemaakt bij de makelaar, maar we kregen de dag erop te horen dat deze masia te laag geprijsd in de markt was gezet, er kwam een ton in euro’s bovenop.

Tijdens onze huisbezoeken kwamen we erachter dat we het liefst een huis wilden waar we ook onze gasten konden laten overnachten, terwijl we zelf ook in het huis woonden.

De meeste Nederlanders met een huis aan de Costa Brava verhuurden hun gehele huis in de zomermaanden aan families of groepen. Daarvoor heb je een vergunning, een HUTG-nummer, nodig. De ‘G’ stond voor Girona. Voor mijn kunst- en cultuurreizen maakte ik ook altijd gebruik van dergelijke accommodaties. Ik huurde een huis, met voldoende slaapkamers en een zwembad. Liefst ook met een tuin, zodat we daar heerlijk konden schilderen en relaxen. Zelf overnachtte ik dan in ons eigen appartement in Pals. ’s Ochtends stopte ik onderweg voor de boodschappen voor de gasten en meldde mij bij de groep voor het ontbijt met verse croissants. In Spanje gelden heel wat regels waar je je aan moet houden als je je huis wilt verhuren aan toeristen. Sinds 2012 moesten deze woningen geregistreerd staan bij de Generalitat de Catalunya. De eigenaar mocht zelf niet aanwezig zijn op het moment dat het aan gasten verhuurd werd. De huurders werden geregistreerd bij de politie en ze moesten toeristenbelasting betalen. Na ieder kwartaal moest dit door de eigenaar worden afgedragen aan de belastingdienst. Daarnaast moest er over de verhuurinkomsten 19% BTW worden betaald. We hoorden zelfs dat er in Blanes en Lloret een schaarste aan deze nummers was, zodat er een levendige handel was ontstaan in deze HUT-nummers.

Maar als je slechts kamers verhuurd in een huis waar je zelf ook woont, gelden nauwelijks regels. Bij ieder huis dat we bezochten maakten we een voorstelling hoe we onze toekomstige gasten zouden kunnen ontvangen. Langzaam aan ontstond ons ‘bedrijfsplan’.