Deel 11 Zomer aan de Costa (Verano a la Costa)

Het was inmiddels begin augustus 2018 en dus erg warm aan de Costa Brava. We waren begonnen met het uitruimen van ons appartement. Een deel ging in de opslag in het nabij gelegen Serra d'Aro en al het andere ging in de auto mee naar huis. Uiteraard bleef ook een groot deel van de inventaris achter voor de nieuwe bewoners, zoals hier gebruikelijk is. We werkten van boven naar beneden, dus eerst het dakterras. In de lege holtes van de lounge stoelen konden we veel spullen kwijt en de rest in verhuisdozen die we van thuis hadden meegebracht. Ondertussen stuurden we een mailtje naar de makelaar om te vragen naar de voortgang van het bouwtechnische verslag van architect 'guapo' Dimas van het oude Middeleeuwse huis in Pals. Vrij snel kregen we bericht terug dat Dimas zijn rapportage nog niet compleet had én hij was morgen niet op kantoor. Hier werden we wat onrustig van, we waren hier nog maar vier dagen en van verkoopmakelaar Jasper hadden we begrepen dat er meer belangstelling was voor het huis. We stuurden een mailtje terug met het verzoek om snel een afspraak met Dimas te arrangeren, omdat we nog deze week een bod zouden willen uitbrengen op het huis. We werkten ondertussen hard door in het appartement. Wat kan een mens in drie jaar tijd veel spullen vergaren! We besloten later in de middag naar het strand te gaan. Op het strand was het druk en vol met voornamelijk Nederlandse toeristen. We konden niet echt ontspannen, ons hoofd bleef bij het huis in Pals. We besloten ook verkoopmakelaar Jasper te bellen met de mededeling dat we deze week nog een serieus bod wilden uitbrengen. Hierna konden we even onze ogen sluiten op het strand en genoten we van de warme zonnestralen op onze huid.

We spraken makelaar Jasper weer aan het einde van de middag. Hij gaf ons tot donderdag de gelegenheid een eerste bod uit te brengen. Net als in Nederland werd nu eerst ons bod uit onderhandeld, voordat iemand anders een bod kon uitbrengen. Die avond kon ik eindelijk ontspannen en ik bladerde wat in Spaanse woonmagazines: Casas del Campo en Interiores. Het was wachten op een teken van architect Dimas.

Dimas had zijn rapportage klaar. Dus vertrokken we al vroeg naar het makelaarskantoor in Pals. Het gesprek met Dimas verliep wat rommelig, maar dat lag niet aan hem. Marie was druk in de weer met kritische Russische huurders in een van hun huurhuizen en om de haverklap ging haar mobiel. Omdat Marie als tolk optrad tussen ons en de Catalaans sprekende Dimas hielden de telefoontjes de voortgang van het gesprek erg op. Dimas vond dat allebei de terrassen moesten worden vernieuwd, verder waren er geen grote verrassingen. De septic tank, als er al een was, bleek niet in gebruik. Dit werd later nog eens bevestigd door de Engelse eigenaren. Het gehele verbouwingsbedrag was wel wat aan de hoge kant, maar hiervoor waren we vooraf gewaarschuwd door Marie: ‘Dimas calculeerde ruim’. Verder was het goed mogelijk in het pand een galerie te starten. Een winkeltje kon ook, maar hiervoor was wel vooraf toestemming van het ajuntament (gemeente) nodig. We vroegen aan Marie wat mogelijk ons openingsbod zou moeten zijn. Ze adviseerde ons twaalf procent onder de vraagprijs te gaan zitten. We gingen er over nadenken.

Met al deze informatie belandden we uiteindelijk ’s avonds in een restaurantje in de vissershaven van L'Escala. Het was nog steeds vijfendertig graden, zeer vochtig en geen wind. De bestelde wijn dronk ik als water, dus bij het tweede glas voelde ik de alcohol al naar mijn hoofd stijgen. Een wijntje verder kwamen we niet meer tot een helder besluit. Doodmoe van alle gedachtes, het inpakken, de warmte én de wijn, vielen we die avond in ons appartement naast de ventilator uitgeput in slaap.